World-News-BomB Αθλητικά Περίεργα Ο δικτάτορας που έκανε πραγματικότητα το όνειρο κάθε οπαδού

Ο δικτάτορας που έκανε πραγματικότητα το όνειρο κάθε οπαδού

Ο Mohamed Ould Abdel Aziz διέκοψε αγώνα ποδοσφαίρου, γιατί βαριόταν. Αλλά δεν είναι ο cool τύπος που νομίζεις. Ποιος είναι; Διάβασε

Ας είμαστε ειλικρινείς. Πόσοι από εσάς έχετε ευχηθεί από τα μύχια της ψυχής σας, ενόσω παρακολουθείτε έναν αγώνα -ποδοσφαίρου, μπάσκετ, πυγμαχίας... πινγκ πονγκ- να σταματούσε το δράμα σας εκείνο το ακριβές δευτερόλεπτο; Που αισθανθήκατε πως θέλετε να βγάλετε τα μάτια σας με τα χέρια σας; Που να πονά το μυαλό σας; Ε, ο Mohamed Ould Abdel Aziz είχε τα μέσα να κάνει το όνειρο πραγματικότητα! Ο δικτάτορας της Μαυριτανίας είχε παραστεί στο Super Cup της χώρας του: το ματς της FC Tevragh-Zeina με την ACS Ksar, ανήμερα της επετείου των 55 χρόνων από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του έθνους. Η διαδικασία είχε φτάσει στο 67ο λεπτό, όταν ένιωσε το σώμα του να βαραίνει και αισθάνθηκε την ανίκητη επιθυμία να σηκωθεί και να φύγει τρέχοντας από το γήπεδο της Nouakchott -γιατί έβρισκε το ρυθμό αργό και την έλλειψη ευκαιριών αποκαρδιωτική. Αντ' αυτού, σηκώθηκε από τη θέση του και διέταξε... το τέλος του ματς.

Επειδή όμως, ήταν ισόπαλο (1-1) και με κάποιον τρόπο έπρεπε να προκύψει νικητής, ο πρώτος πολίτης της χώρας έδωσε και αυτή τη λύση, διατάσσοντας πέναλτι! Δια της σύντομης οδού, η FC Tevragh-Zeina πήρε το τρόπαιο, επικρατώντας 6-5. Λίγες ημέρες αργότερα (και έπειτα από σχετικές ερωτήσεις από όλον τον πλανήτη), η ομοσπονδία της χώρας εξέδωσε ανακοίνωση Τύπου, με την οποία διέψευσε πως ο πρόεδρος είχε παρέμβει. "Η απόφαση άνηκε στη διοργανώτρια αρχή και οφειλόταν σε λόγους που αποδέχθηκαν οι προπονητές των δυο ομάδων". Όχι. Αυτή δεν ήταν η ακριβής αλήθεια και να σας εξηγήσουμε το γιατί, αφού πρώτα σας εξηγήσουμε ποιος είναι ο Mohamed Ould Abdel Aziz. Γιατί είναι κάθε άλλο παρά ωραίος τύπος.

Η Μαυριτανία είναι η χώρα που βρίσκεται στη βορειοδυτική Αφρική. Έχει πληθυσμό 3.631.775 κατοίκων, οι οποίοι ζουν σε 1.030.700 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Θα λέγατε πως δεν είναι στοιβαγμένοι σε λίγα τετραγωνικά γης και θα είχατε δίκιο, αφού είναι μια από τις πιο αραιοκατοικημένες χώρες του κόσμου (σε κάθε οκτώ άτομα αντιστοιχεί ένα τετραγωνικό μίλι). Το 44% του πληθυσμού ζει με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα. Το 34% των παιδιών που γεννιούνται είναι πρόωρα ή πολύ αδύνατα, ενώ ο τέτανος θερίζει τα νοσοκομεία. Δεν είναι πολλά τα χρόνια που οι κάτοικοι έχουν ανακαλύψει τα θετικά του εμβολιασμού -που μέχρι πρότινος θεωρούσαν ως εχθρό των θρησκευτικών τους "πιστεύω". Εξόχως σημαντικό ρόλο, στην εμφάνιση ασθενειών παίζει η έλλειψη πόσιμου νερού, με την υγιεινή να μην είναι προτεραιότητα.

Το 66% των κοριτσιών υπόκεινται σε κλειτοριδεκτομή, αλλά οι ελλείπείς συνθήκες υγιεινής τους δημιουργούν άλλα προβλήματα υγείας. Και οι οικογένειες πιέζουν τις κόρες να παντρευτούν πριν κλείσουν τα 18. Είναι μια από τις πέντε χώρες που εξακολουθούν και τιμωρούν με θανατική ποινή τους ομοφυλόφιλους -μαζί με το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία, το Σουδάν και την Υεμένη. Ανήκει και στη λίστα των εθνών που γενικά... δεν σέβονται την ελευθερία της έκφρασης και δη του Τύπου. Χαρακτηριστικά, στις 13/1 του 2014 ένας νεαρός δημοσιογράφος, ο Mohamed Cheikh Ould Mohamed συνελήφθη γιατί "δεν σεβάστηκε τον προφήτη Μωάμεθ", σε άρθρο του και η ποινή του έφτανε έως την εκτέλεση. Για να το αναδείξουμε καλύτερα, πρέπει να σας πούμε και ότι ένας επιχειρηματίας (και πάστορας), ονόματι Abi Ould Ali είχε προσφέρει 4.000 ευρώ σε όποιον θα σκότωνε τον δημοσιογράφο, εκτός και αν ανακαλούσε σε τρεις ημέρες. Δεν ανακάλεσε ούτε ενώπιον δικαστηρίου και καταδικάστηκε σε θάνατο.

Επί των ιδίων εδαφών, οι διακρίσεις είναι στην καθημερινότητα. Τα παιδιά που γεννιούνται με κάποια αναπηρία, είναι απόβλητα. Δεν τα (απο)δέχονται πουθενά, ενώ το αυτό ισχύει και από τα παιδιά που δεν είναι καρπός παντρεμένων γονιών. Οι μαύροι γηγενείς παραμένουν αντικείμενα πρακτικών σκλαβιάς (μολονότι η δουλεία ποινικοποιήθηκε το 2007), που αφορά πάσης φύσεως διακρίσεις και σεξουαλική βία -όπως αναφέρουν τα Ηνωμένα Έθνη- και οι γυναίκες τυγχάνουν συμπεριφοράς αντικειμένων, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Υποβάλλονται και σε βασανιστήρια διατροφολογικής φύσεως (15.000 θερμίδων την ημέρα), προκειμένου να πάρουν κιλά. Όταν φτάνουν σε ηλικία γάμου (12), πηγαίνουν σε "κατασκηνώσεις πάχους" στην έρημο, καθώς υπάρχει η πεποίθηση πως πρέπει να είναι πολύ παχιές, για να είναι ελκυστικές και επιθυμητές σε εν δυνάμει συζύγους.

Όλο αυτό το πράγμα, ξεκάθαρα δεν θα μπορούσε να διοικείται από οπαδό της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, τι είναι ο Mohamed Ould Abdel Aziz. Αν όχι, να σας βοηθήσουμε. Πήρε την εξουσία, με στρατιωτικό πραξικόπημα το 2008, όταν ανέτρεψε τον πρώτο, δημοκρατικά εκλεγμένο, ηγέτη. Αν τον ρωτήσετε, θα πει ότι το πολίτευμα του είναι δημοκρατικό. Εκείνος έκανε καριέρα ως στρατιωτικός και έφτασε μέχρι υψηλά αξιώματα, πριν δημιουργήσει το BASEP (Presidential Security Battalion) και πρωταγωνιστήσει στην καταστολή πραξικοπήματος που επιχειρήθηκε τον Ιούνιο του 2013. Ακολούθως, ηγήθηκε της εξέγερσης του στρατού, τον Αύγουστο του 2004, που "έριξε" τον Maaouya Ould Sid'Ahmed Taya (πρόεδρο της χώρας από το 1984 έως το 2005) ένα χρόνο αργότερα. Δεν ολοκλήρωσε εκεί. Τουναντίον, ήταν το κεντρικό πρόσωπο του πραξικοπήματος που έγινε τον Αύγουστο του 2008 και οδήγησε στην "πτώση" του Sidi Ould Cheikh Abdallahi. Του πρώτου δημοκρατικά εκλεγμένου ηγέτη της χώρας, του ανθρώπου που τον είχε ορίσει υπεύθυνο ασφαλείας του! Τι είχε γίνει;

Το χάραμα της 6ης Αυγούστου του 2008, ο Abdallahi είχε αλλάξει όλους τους επικεφαλής στο γενικό επιτελείο στρατού και στις 09.20 χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού του. Όταν άνοιξε, είδε μπροστά του άνδρες της BASEP που τον ενημέρωναν ότι τον συλλαμβάνουν -την ίδια ώρα, συλλαμβάνονταν και ο Πρωθυπουργός με τον Υπουργό Εσωτερικών της κυβέρνησης, ενώ έπεφτε "χιόνι" στο κρατικό κανάλι. Μέλη του κοινοβουλίου, είχαν διευκρινίσει πως αυτό το πραξικόπημα είχε λαϊκή υποστήριξη "γιατί ο πρόεδρος είχε επιβάλει αυταρχικό καθεστώς και είχε περιθωριοποιήσει την πλειοψηφία του κοινοβουλίου". Τη μεταβατική περίοδο ανέλαβε το νεοσύστατο ενδεκαμελές High Council, του οποίου μέλος ήταν ο στρατηγός Mohamed Ould Abdel Aziz, ο οποίος είχε εξηγήσει σε συνέντευξη πως "ο πρώην πρόεδρος δεν θα απελευθερωθεί, μέχρι νεοτέρας, για λόγους ασφαλείας".

Στις 13 Νοεμβρίου τον μετέφεραν στο χωριό του, Lemden, αφού προηγουμένως συμφώνησε να εγκαταλείψει την πολιτική. Κάτι που αρνήθηκε στις 13/11, ενώ λίγες ημέρες μετά διευκρίνισε πως "παραμένω πρόεδρος, ο οποίος είναι σε κατ' οίκον περιορισμό και μολονότι η χούντα με κάλεσε στη σύσκεψη για το Σύνταγμα, στις 27/12 δεν θα πάω, γιατί δεν θέλω να νομιμοποιήσω το coup d' etat", δηλαδή το πραξικόπημα. Εν τέλει, τον άφησαν ελεύθερο στις 21/12, αλλά δεν τον άφησαν και χωρίς... εποπτεία. Και παρ' ότι είχαν πει πως μπορεί να ταξιδέψει, να πάει όπου θέλει για τις ομιλίες του, όπως κάθε άλλος πολίτης της χώρας" στην πρώτη του απόπειρα, στις 22/1 του 2009 που επρόκειτο να μιλήσει στο Nouakchott (βλ. πρωτεύουσα), ειδικές δυνάμεις της χώρας δεν του επέτρεψαν την είσοδο στην πόλη με τη συνοδεία του και ουσιαστικά τον υποχρέωσαν να επιστρέψει σπίτι του.

Ναι, αλλά τι έγινε με τη χώρα; Τα προβλεπόμενα. Ο Abdel Aziz κήρυξε προεδρικές εκλογές, για τις 6/6 του 2009, τέσσερις μήνες μετά την ενημέρωση ότι θα είναι ένας εκ των υποψηφίων. Και συνέχισε να αγνοεί την Ένωση των Αφρικανικών Χωρών που επέμενε ότι στα μάτια τους, ο αρχηγός του κράτους ήταν ο Abdallahi. Όταν η Ένωση άρχισε να επιβάλει κυρώσεις στην υπηρεσιακή κυβέρνηση και τους στρατιωτικούς (απαγορεύτηκαν τα ταξίδια των πολιτών σε άλλες χώρες της, δεν εξέδιδαν βίζα και έγινε κατάσχεση των καταθέσεων όσων είχαν εμπλοκή με το πραξικόπημα), ο Abdel Aziz το πήρε απόφαση και άφησε τη θέση του αρχηγού, για να αναλάβει ο πρόεδρος της γερουσίας, Ba Mamadou Mbare. Φυσικά, όλη η δύναμη παρέμεινε στα χέρια του. Εν πάση περιπτώσει, η Ένωση των Ρεπουμπλικανών τον ψήφισε για πρόεδρο του κόμματος και υποψήφιο για τις εκλογές, στις οποίες έλαβε το 52.58% των... προτιμήσεων. Θα ήταν χρήσιμο να ξέρετε ότι προ των εκλογών, είχε επέλθει συμφωνία με τους αντιπάλους του πραξικοπήματος (του τύπου "ή ταν ή επί τας"). Μετά, παραιτήθηκε από αρχηγός κόμματος για να γίνει πρόεδρος της χώρας. Βλέπετε, βάσει του συντάγματος δεν γινόταν να 'χει εμπλοκή με το όποιο κόμμα -και ναι, εδώ γελάνε. Με αυτά και με αυτά, στις 5/8 του 2009 ορκίστηκε πρόεδρος, σε ειδική τελετή.

Στις 13 Οκτωβρίου του 2012 και ενώ το κομβόι του επέστρεφε από το εξοχικό του, στην Inchiri στην πρωτεύουσα, δέχθηκε πυρά. Ήταν από το δικό του στρατό που... κατά λάθος επιτέθηκε! Η αλήθεια είναι πως η πληροφόρηση ήταν λίγο... συγκεχυμένη. Κάποια ρεπορτάζ ανέφεραν ότι είχε δεχθεί σφαίρα στο σώμα και πως επρόκειτο για απόπειρα δολοφονίας. Άλλα πως είχε δεχθεί μια σφαίρα στην κοιλιακή χώρα, άλλα ότι η σφαίρα τον είχε βρει στο χέρι. Οι αυτόπτες μάρτυρες εξήγησαν πως όντως είχε "στηθεί" ενέδρα, με στόχο τον ηγέτη της χώρας και μετά την επίθεση, οι θύτες το έβαλαν στα πόδια. Ο πρόεδρος μεταφέρθηκε αρχικά στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Nouakchott και μετά "πετάχτηκε" μέχρι το Παρίσι, όπου του παρείχαν επιπρόσθετη θεραπεία. Από εκεί, έκανε δηλώσεις. Είπε ότι "θέλω να διαβεβαιώσω όλους τους πολίτες πως είμαι μια χαρά, έπειτα από ένα ατύχημα που έκανε μια μονάδα του στρατού μας, σε μη ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Όλα είναι καλά και τα πυρά ήταν φιλικά". Εξυπακούεται πως οι Γάλλοι γιατροί δεν είπαν κουβέντα.

Με το τέλος της θητείας του, τον Ιούνιο του 2014, διεκδίκησε εκ νέου το αξίωμα και... επανεξελέγη για μια ακόμα πενταετία, με ποσοστό αντίστοιχο προσωπικοτήτων επιπέδου Kim Jong Un (ήταν της τάξεως του 82%, με την πλειοψηφία της αντιπολίτευσης να μποϊκοτάρει -με αποχή- τη διαδικασία). Μετά την επανεκλογή του, υποσχέθηκε πως θα δουλέψει για να ενώσει το έθνος, να εγγυηθεί τα δικαιώματα όλων των πολιτών, την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και θα παλέψει εναντίον της κοινωνικής ανισότητας και της μείωσης της φτώχειας, μέσω της αναδιανομής του πλούτου. Αυτό που έκανε ήταν να συνάψει μια συμφωνία με τα Ηνωμένα Έθνη, για να περιορίσει τις χειρότερες μορφές παιδικής εργασίας (σε σκοτεινές, βρώμικες τοποθεσίες, όπου τα κακοποιούν και τα αναγκάζουν να αποστηθίζουν το Κοράνι -ενώ σε περίπτωση λάθους στην εξέταση, τα χτυπούν), προσφέροντας φαγητό, άσυλο και τη δυνατότητα στην παιδεία. Γιατί ένα στα έξι παιδιά δεν πηγαίνει σχολείο -με πλήθος οικογενειών να μην αναγνωρίζουν τα θετικά της εκπαίδευσης και άρα προτιμά να στέλνει τα παιδιά για δουλειά. Βέβαια, και όσα πηγαίνουν είναι θύματα αυστηρών -έως βίαιων- πρακτικών, καθώς οι δάσκαλοι έχουν το δικαίωμα να χτυπήσουν τους μαθητές, αν κάνουν λάθος. Προφανώς, λοιπόν ο Mohamed Ould Abdel Aziz είναι οτιδήποτε άλλο, εκτός από cool.